En son ne zaman kendim için bir şey yaptım diye sorduğumda, birçok kez beş maddeden fazlasını sayabildim kendime, geçtiğim bir sene boyunca. İdeal bir meslek seçtiğimi, bu işte tutunabilmek için her şeyi yaptığımı, yorucu ve yıpratıcı olmasına rağmen dayandığımı her seferinde daha fazlasını yaptığımı, iyi paralar kazandığımı daha iyilerine de böyle devam edersem kısa sürede ulaşacağımı kendime defalarca tekrarladım. Her isteksiz olduğumda da bir daha hatırlattım bunları. Hâlbuki yola çıkarken bu kadar bağımlısı değildim bu maddelerin. Hem de bağımlı olmama sebebim eğitim hayatım boyunca insanlarda gördüğüm tutumun kendisiydi. Bu yüzden iki yıllık üniversite eğitimimi dört yıllığa tamamlamamayı tercih etmiş ve mesleğimi turizmin içerisinde icra etmemeye karar vermiştim. Ta ki temel ihtiyaçlar doğrultusunda çalışmam gerekene kadar. Hepimiz hayatında finansal veya başka birçok sebepten ötürü istediğimiz şeyi gerçekleştiremiyor ve şu anı idare ettirmesi adına istemesek de yapılması gerekeni yapıyor daha doğrusu mecbur kalıyoruz. Böyle anlarda iş bulmak para kazanmak daha onur verici oluyor. Sonuç olarak siz başardınız. Aferin bu zorlukla başa çıktınız. Peki, o zaman sorun ne? Neden başınızı yastığa koyar koymaz uyumasına rağmen dinlenmeyen bedenleriniz var, uyandığınızda yataktan kalkmama isteğinizin neden?
Tatmin edici birçok başarıyı yaşıyorsunuz bunlarla birlikte. Terfi alıyor yükseliyor, yükseliyor, yükseliyorsunuz. Ayaklarınızın yere basmadığı süre neredeyse üç beş aya denk geliyor dersek sonra yine aynı ve belki de daha fazla yoruluyor, yükseldiği için kullan kullan bitmeyeceğini sandığınız zamlanan maaşınız eskisi gibi yatırıldığı gün tükenmeye başlıyor. Hikâyenizden yola çıktığınız andan itibaren tükeniyor ve tüketiyorsunuz. Her an fark ediyor ama bu seçimi kendiniz yapmamış gibi mecbur hissediyorsunuz.
Peki, zaten size ait olan ama tanışmadığınız özgürlüğü keşfetmeye ne dersiniz?
Tükettiğiniz her parçanın yerine yenisini eklemek istemiyormuş gibi yapmayın. Adım atmak ve başlamak çokta zor değil. Zor geldiğini biliyorum. Çünkü unutuyoruz cesaretin çalışmaktan fazlasını yapıp her istediğini yerine getirdiğimiz insanların karşısına bir gün fazladan izin istemek için çıkmak olmadığını. Ya da başarının harcadığımız emeklerin karşılığını ancak işten ayrılmak tehdidiyle alınacak bir şey olmadığını. Özel olduğunuzu, bu hayatta bir değere sahip olduğunuzu çoktanunuttunuz bile belki de. Ama öylesiniz. Siz özelsiniz. En önemlisi de bu ve bunu unutmamak için kendinizi görmelisiniz. Başarmanız söylenenleri bırakın ve kendinize, ne halde olduğunuza bir bakın. Daha fazlasını hak etmiyor musunuz?
Standartların üzerinde bir çalışmayı bekleyen ve tatili de başarınız için bir tehdit olarak görsünler umursamayın onları. Yaşamayı başarmak için kendinize ihtiyacınız var. Tükettiklerinizin yanında üretin ki eksikliklere değil, çoğalanlara maruz kalın. Eksilen kısım çoğaldıkça ağırlaşarak ruhunuzu körleşen gözlerinizin derinine saklayacaksınız.
Bulutların üzerinde olsanız göğe yani bulutların üzerinde yukarıya baktığınızda ne görürsünüz? Şuan göğe bakmayı dahi unuttuğunuz için hayal etmesi zor biliyorum. Ama oraya çıkınca büyülenmekten başka düşünecek şeyiniz olmuyor. Çünkü dünya üzerinden hiç fark etmediğiniz bir güzellik var orada.
İşte kampa çıkmaya seni böyle ikna ettim sevgili benliğim. Toprağa, kuma, çimene, kurumuş çam dikenlerine basmak bulutlarda olmayı düşünmek gibi hafifletici hissettiriyordu biliyordun içten içe. Ve yola çıktığında daha yukarısını görmeye de ihtiyaç duyacaktın. Öyle de oldu. Seherin esintisi ile sallanan çadırına kekik kokuları girdiğinde bebekler gibi uyuduğun uykundan ağlamadan uyandın. Sana hayatını yaşarken verdiği güç, kuvvet için teşekkür edercesine dinlendirdiğin bedenin, kendine saygı duyarak sıkı sıkı bağlandı ruhuna. Bir bütün olmayı başardın. Peki, ne mi üreteceksin?
Tekrardan çadırının penceresinden baktığında sana ve senin gibi o pencereden tekrar bakmayı arzulayanlara anlatacağım. Çünkü yaşarken anlamıyor, yüzleşmeler sırasında anlatabiliyoruz kendimize. #doğayıkeşfet #kendinleyüzleş
Sahra AYTÜRK
